Er bestaat een ruimteschip, de Voyager 2,
dat ruimteschip is helemaal tot in de interstellaire ruimte gevlogen.
Er zaten geen mensen in, maar er was wel een grammofoonplaat.
Die nam geluiden op. En wat te horen is, klinkt als het kloppen van een hart.
Een hartslag.
Ergens in de ruimte klopt een hart.
En volgens mij is dat de liefde.
De liefde die nog geen bestemming heeft gevonden.
De liefde die wacht om de ogen van een nieuwe mama binnen te dringen.
Die net het lichaam van een 16-jarig meisje heeft verlaten
Omdat haar vriendje het uitgemaakt heeft.
De liefde die wacht om een hondenbrein over te nemen, die net een nieuw baasje heeft gekregen.
Of het hoofd van een wetenschapper die een moeilijke formule geweldig vindt.
De liefde van twee mensen die elkaars hand vasthouden voor de deur van dienst vreemdelingenzaken.
Die hartslag dat is de liefde die wacht om een nieuwe eigenaar te vinden.
Die wacht tot het goeie moment komt,
En tot dan nog onbestemd ronddwaalt in de kosmos.

Stel je voor: liefde als een kosmische kracht, even onontkoombaar als de tijd die verstrijkt en de zwaartekracht die ons op de grond houdt. Deze liefde gaat verder dan romantiek. In een wereld waar mensen steeds meer tegen elkaar opgezet worden, is liefde misschien wel de grootste verzetsdaad.

Axelle Verkempinck en de Tartaren brengen een aangrijpende voorstelling die je recht in het hart raakt. Ze halen inspiratie uit de vele artiesten die de liefde bezongen, uit de ideeën van filosofen, maar vooral ook uit hun eigen verhalen. Want dragen we niet allemaal de liefde met ons mee?